Kabanosy, czyli cienkie podsuszone i podwędzone kiełbaski wieprzowe w jelitach baranich spożywano powszechnie na ziemiach Polskich już w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku. Wyrabiano je w niewielkich wędliniarniach i masarniach o lokalnym zasięgu handlowym pod jedną nazwą, ale w różnych odmianach regionalnych. Te różnice odnosiły się przede wszystkim do stosowanych przypraw, ale i jakości samych kiełbas. Wydawnictwa kulinarne i żywieniowe z tego okresu, takie jak „Wyrób wędlin i innych przetworów mięsnych sposobem domowym” autorstwa M. Karczewskiej wydane w 1937 roku w Warszawie, upowszechniały receptury i ujednoliconą technologię wyrobu kabanosów, co sprzyjało umocnieniu ich marki i podnoszeniu jakości. Zaletą tej kiełbasy były walory smakowe i wydłużona trwałość, którą zapewniały zabiegi konserwacyjne, takie jak wędzenie i osuszanie.
Po 1945 roku, dążenie do jakościowego rozwoju produktu ujęto w formy norm standaryzacyjnych. W 1948 Rozporządzeniem Ministrów Aprowizacji oraz Przemysłu i Handlu oficjalnie dopuszczono kabanosy do obrotu handlowego, następnie unormowano kwestie technologiczno-produkcyjne, a w 1964 roku w oparciu o historyczne tradycje produkcji opracowano jednolitą recepturę.
Kabanosy w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (lata 1945-1989) zdobyły wielką popularność. Kupowali je wszyscy. Zdobiły wykwintnie zastawione świąteczne stoły, znakomicie nadawały się na podróżny prowiant, na prezent, czy na zakąskę do wódki. Stały się też – obok szynki i bekonu – polską specjalnością eksportową.
Kabanosy wyrabiane są z mięsa specjalnie tuczonych wieprzy nazwanych kiedyś „kabanami”. Mięso świń chowanych z przeznaczeniem na kabanosy musi charakteryzować się zawartością tłuszczu śródmięśniowego przekraczającą 3%, tzw. marmurkowatością nadającą produktowi pożądaną kruchość, soczystość oraz doskonały smak. Użycie takiego mięsa zdecydowanie wpływa na jakość ostatecznego produktu, jego specyficzny charakter i jest zgodne z tradycyjną metodą wytwarzania.
O GTS:
Gwarantowane Tradycyjne Specjalności wraz z chronionymi oznaczeniami geograficznymi (ChOG) i chronionymi nazwami pochodzenia (ChNP) stanowią główny element unijnej polityki jakości w rolnictwie, której celem jest zachęcanie do wytwarzania produktów wysokiej jakości oraz wspieranie rozwoju obszarów wiejskich.
W przeciwieństwie jednak do ChOG i ChNP, Gwarantowane Tradycyjne Specjalności nie odnoszą się do pochodzenia produktu, ale podkreślają tradycyjny charakter - zarówno w składzie, jak i sposobie produkcji.
Rejestracja ta nie zabrania producentom stosującym inne receptury korzystania z nazwy zarejestrowanych produktów, jednakże nie będą oni mogli używać oznaczenia TSG.
Po 1945 roku, dążenie do jakościowego rozwoju produktu ujęto w formy norm standaryzacyjnych. W 1948 Rozporządzeniem Ministrów Aprowizacji oraz Przemysłu i Handlu oficjalnie dopuszczono kabanosy do obrotu handlowego, następnie unormowano kwestie technologiczno-produkcyjne, a w 1964 roku w oparciu o historyczne tradycje produkcji opracowano jednolitą recepturę.
Kabanosy w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (lata 1945-1989) zdobyły wielką popularność. Kupowali je wszyscy. Zdobiły wykwintnie zastawione świąteczne stoły, znakomicie nadawały się na podróżny prowiant, na prezent, czy na zakąskę do wódki. Stały się też – obok szynki i bekonu – polską specjalnością eksportową.
Kabanosy wyrabiane są z mięsa specjalnie tuczonych wieprzy nazwanych kiedyś „kabanami”. Mięso świń chowanych z przeznaczeniem na kabanosy musi charakteryzować się zawartością tłuszczu śródmięśniowego przekraczającą 3%, tzw. marmurkowatością nadającą produktowi pożądaną kruchość, soczystość oraz doskonały smak. Użycie takiego mięsa zdecydowanie wpływa na jakość ostatecznego produktu, jego specyficzny charakter i jest zgodne z tradycyjną metodą wytwarzania.
O GTS:
Gwarantowane Tradycyjne Specjalności wraz z chronionymi oznaczeniami geograficznymi (ChOG) i chronionymi nazwami pochodzenia (ChNP) stanowią główny element unijnej polityki jakości w rolnictwie, której celem jest zachęcanie do wytwarzania produktów wysokiej jakości oraz wspieranie rozwoju obszarów wiejskich.
W przeciwieństwie jednak do ChOG i ChNP, Gwarantowane Tradycyjne Specjalności nie odnoszą się do pochodzenia produktu, ale podkreślają tradycyjny charakter - zarówno w składzie, jak i sposobie produkcji.
Rejestracja ta nie zabrania producentom stosującym inne receptury korzystania z nazwy zarejestrowanych produktów, jednakże nie będą oni mogli używać oznaczenia TSG.
