Projekt ustawy implementuje do polskiego systemu prawnego zmianę dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych w celu ograniczenia korzystania z lekkich plastikowych toreb na zakupy. Polska musi przyjąć ustawę tzw. szybką ścieżką legislacyjną z tego względu, że termin transpozycji tej dyrektywy upłynął 26 listopada 2016 r. Regulacja wprowadzi rozwiązania mające na celu redukcję zużycia toreb z tworzywa sztucznego na zakupy przez konsumentów do osiągnięcia poziomu zużycia 90 toreb na osobę rocznie do 31.12.2019 r. Ograniczenie ma objąć torby z tworzywa sztucznego na zakupy z folii o grubości 50 mikronów (0,050 mm). Podstawowym mechanizmem ustawy będzie wprowadzenie tzw. opłaty recyklingowej pobieranej od każdej torby wydawanej lub sprzedawanej konsumentowi w sklepie. W ustawie określono maksymalną wysokość opłaty recyklingowej na 1 zł od każdej torby. Sklepy mają prowadzić dokumentację i pobrane kwoty opłaty recyklingowej przekazywać państwu. Spod opłaty recyklingowej będą wyłączone tylko tzw. torby bardzo lekkie, które ze względów higienicznych są niezbędne do pakowania żywności luzem.
Sam brak wydawania toreb za darmo jest mało inwazyjny dla większości sklepów, które już teraz pobierają opłaty od konsumentów za torby z tworzyw sztucznych. Najpoważniejszym zarzutem handlu wobec projektu ustawy jest wprowadzone w ostatniej chwili przyspieszenie jego wejścia w życie o cały rok (z 1 stycznia 2019 na 1 stycznia 2018) bez żadnych konsultacji. Wejście obowiązku pobierania opłaty recyklingowej rok wcześniej wiąże się z niespodziewanymi i poważnymi nakładami sklepów w zakresie administracji i zmian w systemach sprzedażowych do końca tego roku. Jednak nie wszystkie rozwiązania przewidziane w projekcie uwzględniają specyfikę handlu, a niektóre budzą wątpliwości. Pierwsza niewiadoma to oczywiście wysokość jednostkowa opłaty recyklingowej a kolejne są związane z trybem przekazywania tej opłaty do Państwa (nie wiadomo jak i komu na chwilę obecną). Kolejne wątpliwości budzi kwestia opodatkowania podatkiem VAT ceny detalicznej torby zawierającej opłatę recyklingową. Nie mniej istotne z punktu widzenia szeroko rozumianych sklepów wyspecjalizowanych jest brak wyłączenia toreb bardzo lekkich, które służą do opakowania sprzedawanych luzem małych towarów non-food (np. gwoździe czy śruby).
źródło: pohid.pl
Sam brak wydawania toreb za darmo jest mało inwazyjny dla większości sklepów, które już teraz pobierają opłaty od konsumentów za torby z tworzyw sztucznych. Najpoważniejszym zarzutem handlu wobec projektu ustawy jest wprowadzone w ostatniej chwili przyspieszenie jego wejścia w życie o cały rok (z 1 stycznia 2019 na 1 stycznia 2018) bez żadnych konsultacji. Wejście obowiązku pobierania opłaty recyklingowej rok wcześniej wiąże się z niespodziewanymi i poważnymi nakładami sklepów w zakresie administracji i zmian w systemach sprzedażowych do końca tego roku. Jednak nie wszystkie rozwiązania przewidziane w projekcie uwzględniają specyfikę handlu, a niektóre budzą wątpliwości. Pierwsza niewiadoma to oczywiście wysokość jednostkowa opłaty recyklingowej a kolejne są związane z trybem przekazywania tej opłaty do Państwa (nie wiadomo jak i komu na chwilę obecną). Kolejne wątpliwości budzi kwestia opodatkowania podatkiem VAT ceny detalicznej torby zawierającej opłatę recyklingową. Nie mniej istotne z punktu widzenia szeroko rozumianych sklepów wyspecjalizowanych jest brak wyłączenia toreb bardzo lekkich, które służą do opakowania sprzedawanych luzem małych towarów non-food (np. gwoździe czy śruby).
źródło: pohid.pl
